خورش فسنجان یا فَسوجن یکی از خورش‌های اصیل ایرانی است. در طبخ این خورش از مغز گردو، رب انار ترش یا شیرین به دلخواه یا رب آلبالو قطعات کوچک گوشت مرغ یا گوشت قرمز استفاده می‌شود و با پلو مصرف می‌شود. اصالت این خوراک برای استان گیلان می‌باشد این خوراک از قدیمیترین غذاهای ایرانی محسوب می‌شود و در دوران ساسانیان به مناسبت پایان زمستان و شروع بهار در ماه اسفند و مراسم نوروز پخته می‌شده‌است ویز در زبان‌های ایرانی شمال غربی مانند زبان‌های تالشی و وَفسی به معنای گردو است و اینجَن از مصدر اینجندِن به معنی خرد کردن و ساییدن است. واژه ویزاینجن در مناطق مرکزی‌تر ایران به شکل فسنجون و فسنجان درآمده است. به روایتی دیگر نام فسنجان دگرگون شده واژه اسفندگان است